W najbliższą sobotę (21 kwietnia) odprowadzimy na miejsce wiecznego spoczynku naszego wielkiego Rodaka – Pana Kazimierza Michalskiego, którego długą historią życia można by wypełnić kilka życiorysów. Pan Kazimierz od najmłodszych lat związany był z naszym sieniawskim grodem. Tutaj przyszedł na świat, tutaj też spędził najlepsze lata swojego dzieciństwa. Jego ojciec prowadził sklep, pomagała mu w tym żona, która także zajmowała się wychowaniem siódemki dzieci. Po śmierci ojca, a pan Kazimierz liczył wtedy zaledwie 10 wiosen, jego mama sama zajęła się prowadzeniem sklepu, który był źródłem utrzymania licznej rodziny. Po ukończeniu szkół w Sieniawie i Jarosławiu rozpoczął studia na uniwersytecie lwowskim, na wydziale prawa. Po ukończeniu studiów oraz zdaniu egzaminu sędziowskiego, powrócił do Sieniawy, gdzie podjął pracę w sądzie grodzkim. Tutaj też poznał swoją przyszłą żonę Janinę, którą poślubił w 1934. Trzy lata później urodził się ich jedyny syn – Andrzej. Szczęście rodzinne Michalskich nie trwało jednak zbyt długo, o co postarały się okupacyjne władze sowieckie. W 1940 roku do drzwi mieszkania Michalskich niespodziewanie zapukało NKWD. Młodzi małżonkowie wraz z dzieckiem zostali skazani na deportację na wschód. Pan Kazimierz opowiadał, że gdy w samochodzie swoich oprawców opuszczał Sieniawę, kątem oka zauważyłem stojącą obok kościoła zapłakaną mamę, która żegnała ich znakiem krzyża. Na zesłaniu rodzina Michalskich została rozdzielona na długie lata. Pan Kazimierz wywieziony został do Kazachstanu, zaś jego żona z synem trafiła na Daleki Wschód, aż do Indii. Nie widzieli się 7 lat. Spotkali się dopiero w Anglii, gdzie pan Kazimierz dotarł wraz z armią Andersa. Zamieszkali w Oxfordzie, tam też wiedli szczęśliwe życie. Przed trzema laty zmarła żona pana Kazimierza. której doczesne szczątki spoczęły, zgodnie z jej ostatnią wolą, na sieniawskim cmentarzu. Pan Kazimierz, w trakcie ubiegłorocznego pobytu w Sieniawie zwiedził nasz gród, którym był zauroczony. Chciał tu spędzić jesień swojego życia. Marzył o tym, aby Sieniawa ponownie stała się jego Miastem. Chętnie spotykał się z młodzieżą przekazując im jako świadek niezakłamaną prawdę o okupacji i tragicznych losach tych, którzy trafili w tryby i mechanizmy zła i śmierci. Z tą młodzieżą chciał się ponownie spotkać w poświąteczną środę. Niestety, do tego spotkania już nie doszło. Ufamy, że Pan życia i śmierci, który dopomógł Panu Kazimierzowi „wyjść z otchłani zesłania”, przyjmie go do wiecznej chwały swojego królestwa, gdzie po długim, trudnym i pracowitym ludzkim życiu będzie weselił się „Bożą pomocą”. Najbliższym osobom Pana Kazimierza, w tym jego synowi – Panu Andrzejowi Michalskiemu, nasza społeczność szkolna składa wyrazy serdecznego współczucia, łącząc się z nimi w żałobie, ale też w modlitwie i chrześcijańskiej nadziei, gdyż „Ci którzy szukają prawdy nie pójdą na zatracenie...”. Drogi nam śp. Kazimierzu! Spoczywaj w pokoju!